SUSKUN ÇIĞLIKLAR
Bir süredir hayatımın normale döneceğini düşünüyordum. Her sabah işe gidip gelirken, herkes gibi sıradan bir hayatım vardı. Ama içimde hep bir korku vardı; bu korkuyu hissetmeyen bir kadın neredeyse yoktu. Her gün haberlerde başka bir kadın cinayetiyle karşılaşmak… İnsan nasıl sakin kalabilir ki?
O gün akşamüzeri, işten dönerken telefonum çaldı. Arayan en yakın arkadaşım Ahsen’di. Bir süredir eski sevgilisiyle sorunlar yaşıyordu, bunu biliyordum. Defalarca ondan ayrılmak istediğini ama başaramadığını anlatmıştı. “Beni rahat bırakmıyor, peşimi bırakmıyor” demişti her seferinde. Onu dinledim, yanında olmaya çalıştım ama içimde hep bir korku vardı. Bugün de aynı dertle mi arıyordu acaba?Telefonu açtığımda sesi titriyordu. “Gel, beni al” dedi. “Yine buraya geldi, kapının önünde bekliyor.” Ne yapacağımı bilemedim. Kalbim hızlı atmaya başladı, ama yola çıkarken düşüncelerim karmakarışıktı. Ona vardığımda hâlâ korku içindeydi; onu alıp uzaklaşmak istedim, ama çok geç kaldığımı o an anladım. Eski sevgilisi aniden ortaya çıktı, sözlerinde bir nefret vardı. Ahsen’i korumaya çalışırken kendimi çaresiz hissettim, çığlıklar içinde kaldım ama kimse yardımımıza gelmedi.O anın dehşetini kelimelerle tarif etmek imkânsız. Ahsen’in sesi, çığlığı hâlâ kulaklarımda yankılanıyor. Her şey çok hızlı gelişti ve ben Ahsen’i kaybettim. O an, hayatımda derin bir iz bıraktı. Bir arkadaşımı, bir kadını daha kaybettik. Hem de sadece kendi hayatını yaşamak istediği için.Bu bir son değil, biliyorum. Birçok kadın hâlâ aynı korkuyu yaşıyor. Ama Ahsen’in ardından sadece bir yas değil, aynı zamanda bir isyan taşıyorum içimde. Artık susmayacağım.
Fatma Demirkol
10-D 704